Bjelice, jedno od devet plemena u Katunskoj nahiji, smeštene u staroj Crnoj Gori, vekovima čuva pravoslavnu bogomolju posvećenu Uspenju Presvete Bogorodice. Ova crkva, podignuta 1680. godine zahvaljujući čuvenom vojvodi Miliji Radonjinu i bratstvenicima Milića, predstavlja simbol otpora i čvrste vere naroda koji je kroz istoriju odolevao raznim osvajačima.
Jedna od karakteristika koja ovu crkvu izdvaja od drugih jeste prisustvo puškarnica umesto prozora, njih čak 15, koje su služile kao odbrana od neprijatelja. Crkva je mala građevina sa polukružnom apsidom i zvonikom na preslicu, prekrivena kamenim pločama. Unutrašnjost se odlikuje poluobličastim svodom koji se oslanja na bočne zidove, a uski prorezi su omogućavali odbranu tokom napada.
Prema rečima Slavka Milića, jednog od potomaka slavnih predaka i poznavatelja istorije ovog kraja, puškarnice su raritet ovog hrama. Crkva se nalazi na groblju u selu Resna i poznata je i kao crkva svete Gospođe. Historičari beleže značajan događaj iz 1714. godine, kada su Turci pod komandom Numan-paše Ćuprilića napali Crnu Goru. U ovoj borbi poginuli su vitezovi-vojvoda Vukan i devetorica braće Milića, braneći hram.
Na ulazu u bogomolju uklesane su Njegoševe reči koje svedoče o hrabrosti i otporu naroda: “Braniše se sedam danah devet bratah bez prestana, sedamdeset i dva više barjaktara što ubiše oko crkve na sve strane dok ih izda džebana.” Ove reči odražavaju duboko poštovanje prema hrabrosti predaka i njihovim žrtvama.
Slavko Milić je svoje istraživanje stradanja Milića tokom Otomanske imperije i balkanskih ratova zabeležio u svom književnom delu „Puškarnice večnosti“, gde opisuje priče o hrabrosti, žrtvovanju i zajedništvu bratstva Milić. Ove priče su svedočanstvo o teškim vremenima kroz koja su prolazili.
Jedan od značajnih događaja za Bjelice desio se u decembru 1756. godine, kada su Crnogorci ostvarili pobedu nad turskom vojskom bosanskog vezira Ćamil Ahmet-paše. U krvavom sukobu stradali su mnogi bratstvenici, a Crnogorci su se borili bez praha i olova, koristeći snalažljivost i hrabrost. Vladika Vasilije je napustio Crnu Goru pre napada, ali je otpor naroda bio snažan, uprkos teškim uslovima.
Nadiranje turske vojske pod komandom Ahmet-paše počelo je krajem 1756. godine, sa ciljem napada na Čev. Crnogorski borci, predvođeni svojim plemenskim starešinama, pružili su otpor i uništavali sve što bi moglo pomoći Turcima. Nakon tri sata borbe, Crnogorci su postigli potpunu pobedu.
Osim ovog sukoba, Slavko Milić se podseća i na bitku za Skadar, gde je poginuo njegov bratstvenik, čuveni crnogorski oficir Gorčin M. Milić. Ova borba je bila izuzetno teška, a hroničari su zabeležili da su se Crnogorci borili sa starim topovima, pokazujući izuzetnu hrabrost i odlučnost.
Herojstvo porodice Milić ne prestaje sa ovim sukobima. Njihova tradicija borbe za slobodu obeležava se kroz generacije, a Tomaš Milić, najmlađi crnogorski vojvoda, poginuo je u sukobu sa Turcima sa samo dvadeset godina. Ove priče i herojstva su duboko ukorenjena u kolektivnoj svesti naroda, čuvajući sećanje na borbu za slobodu i pravdu.
Uprkos teškim vremenima, Bjelice i njihova crkva ostaju simbol otpora, vere i zajedništva, sa snažnim nasleđem koje se prenosi kroz generacije. Ove priče, ispunjene hrabrošću i žrtvovanjem, oblikuju identitet naroda i pružaju inspiraciju za buduće generacije.
