Srpski pesnik i dramski pisac Ljubomir Simović, rođen 1935. godine u Užicu, preminuo je noćas u Beogradu, potvrđeno je iz izdavačke kuće Arhipelag. Njegova smrt ostavila je dubok trag u srpskoj književnosti, u kojoj je Simović ostavio značajan doprinos kao pesnik, dramski pisac i esejista.
Simović je diplomirao na Filološkom fakultetu u Beogradu, gde je studirao istoriju jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik. Tokom studija, radio je kao urednik studentskog književnog časopisa „Vidici“, a kasnije je postao urednik u kulturnoj redakciji Radio Beograda. Njegovo stvaralaštvo obuhvata bogat repertoar pesničkih dela, među kojima su „Slovenske elegije“ (1958), „Veseli grobovi“ (1961), „Poslednja zemlja“ (1964), „Subota“ (1976) i „Planeta Dunav“ (2009). Njegova poezija često istražuje teme svakodnevnog života, prirode i identiteta.
U oblasti drame, Simović je napisao značajne komade kao što su „Hasanaginica“, „Čudo u Šarganu“, „Putujuće pozorište Šopalović“ i „Boj na Kosovu“, koji su izvođeni ne samo na domaćim, već i na međunarodnim pozorišnim scenama. Njegovi eseji o srpskim pesnicima i likovnim umetnicima takođe su ostavili trajan uticaj, dok su knjige poput „Duplo dno“ i „Čitanje slika“ (2023) doprinele razumevanju srpske kulture i umetnosti.
Simović je bio poznat po svom angažovanju u društvenim i političkim pitanjima, što se može videti u seriji knjiga rasprava „Galop na puževima“ i njegovim novijim delima kao što su „Neslana so“ (2023). Njegova posvećenost književnosti prepoznata je kroz brojne nagrade koje je dobio tokom svoje karijere, uključujući i članstvo u Srpskoj akademiji nauka i umetnosti od 1994. godine.
U poslednjim godinama svog života, Simović je radio na zbirci pesama „Riba sa dva repa“, koja će biti objavljena posthumno. Njegov rad i doprinos književnosti ostaju važni, a njegovo nasleđe će se prenositi kroz generacije.
Akademik Miro Vuksanović izjavio je da u savremenoj srpskoj književnosti nije bilo pisca koji je uspeo da dostigne visoke umetničke kote kao Simović, ističući njegovu sposobnost da u svakom stihu pročišćava značenje. Vuksanović je naglasio da je Simović bio dramski pisac čija su dela redovno izvođena na evropskim i azijskim pozorišnim scenama, kao i esejista koji je duboko razumeo književnu i likovnu umetnost.
Pesnik i izdavač Gojko Božović smatra da sa smrću Ljubomira Simovića odlazi čitava jedna epoha srpske književnosti. Božović je ukazao na to da je Simović predstavljao spoj književnosti i njenog konteksta, kao i angažmana u društvenim pitanjima. Njegova poezija, prema Božoviću, predstavlja susret s malim misterijama svakodnevice, dok su njegov pristup i rad oblikovali srpsku književnost.
Simović je bio figura velikog pednika, odgovornog građanina i kritičkog intelektualca, čije će delo ostati trajna vrednost za čitaoce svih generacija. Njegovo stvaralaštvo ne samo da je obogatilo srpsku literarnu scenu, već je i postavilo temelje za buduće autore da se bave sličnim temama i pitanjima. Njegov uticaj će se osećati i u godinama koje dolaze, a njegovo nasleđe će inspirisati nove generacije pesnika, dramskih pisaca i esejista u Srbiji i šire.
