U srcu Aljaske, u malom gradu Vitiru, život se odvija na jedan poseban način. Veći deo stanovnika ovog grada živi u jednoj zgradi sa 14 spratova koja nudi različite sadržaje poput pošte, prodavnice, policijske stanice, klinike i hotela. Ovaj grad je postao poznat po tome što se do njega nekad moglo doći samo brodom ili vozom, ali je zahvaljujući rekonstrukciji železničkog tunela postao dostupniji i automobilima.
Putovanje kroz ovaj tunel može biti izazovno, ali je za stanovnike Vitira svakodnevna rutina, s obzirom na to da postoji samo jedna saobraćajna traka koja se menja na svaki sat. Tokom pandemije, pristup gradu je bio ograničen samo na stanovnike, njihove najbliže rođake i zaposlene, što je dodatno pojačalo osećaj izolacije.
Zbog ekstremnih vremenskih uslova kao što su velike količine snega, stanovnicima Vitira je omogućeno da veći deo svojih potreba obave unutar zgrade u kojoj žive. Zgrada Begich Towers Condominium, dom za oko 200 stanovnika, nudi sve što im je potrebno, od bolnice i škole do prodavnica i restorana. Zbog toga je spoljni svet postao gotovo nepotreban za stanovnike ovog grada.
Unutar ove zgrade, život teče neometano, sa školom smeštenom u podrumu i radnim mestima koja su dostupna liftovima. Ova neobična zajednica funkcioniše kao velika porodica, iako ponekad može biti i nefunkcionalna. Neki stanovnici su odabrali Vitir kao mesto gde mogu započeti novo poglavlje u svom životu, privučeni izolacijom i mogućnošću da ostanu neprimetni.
Iako Vitir možda deluje zastrašujuće za posetioce koji prvi put dolaze, stanovnici su naučili da žive u skladu sa okolinom, ceneći zajedništvo i sposobnost da budu zadovoljni unutar svoje jedinstvene sredine. Ovaj grad postaje sve poznatiji i zbog svoje neobične strukture i načina života koji su nemogući za većinu nas.
U godinama koje dolaze, Vitir će verovatno i dalje ostati jedinstveni grad u srcu Aljaske, sa svojim specifičnim načinom života i zajednice koja je stvorena u okvirima jedne zgrade. Ovaj grad nas podseća na to da je način na koji živimo i funkcionišemo kao zajednica mnogo raznovrsniji nego što možemo i da zamislimo.
